فن شناوری در زیر آب، با یا بدون وسایل تنفس مصنوعی، است. غواصی هم
کاربردهای صنعتی و پژوهشی و نظامی دارد و هم به عنوان ورزش و تفریح
انجام می‌شود.
تنفس زیرآب با استفاده از هوای فشرده تاریخچه‌ای
کوتاه دارد. اما غوص در دریا و سفر به عمق دریا از دیر باز توسط بسیاری
از ملل جهان انجام می‌‌پذیرفته است.
ریشه اصلی آشنایی انسان با غواصی در نیاز او به عملیات نظامی ، انجام
خدمات زیر آبی ، تجارت زیر آبی و گسترش دروازه های دانش از طریق جست و
جو و کشف اسرار نهفته زیر آب بوده است . هیچ کس به درستی نمی داند که
چه زمانی بشر پی برد که می تواند با حبس نفس در سینه ، برای مدتی اندک
زیر آب باقی بماند . در هر حال زمان استفاده از غواصی به عنوان یک حرفه
، به بیش از 5 هزار سال پیش باز می گردد .
کوشش غواصان اولیه با صید موادی چون غذا ، اسفنج و مروارید که بیشتر
ارزش تجاری داشت در آب های کم عمق (کمتر از 10 متر) محدود می شد . یکی
از داستانهای غواصی که به روایت ((هرودت)) مورخ یونانی در تاریخ ثبت
شده ، داستان غواصی به نام سیلیس (Syllis)
است . این غواص پنج قرن قبل از میلاد مسیح ، تحت سلطه خشایارشاه پادشاه
ایران ، برای کشف و جمع آوری گنج های غرق شده ، فعالیت می کرد .
در زمان های گذشته غواصان نیز طی جنگ های مختلف دست به عملیات هایی می
زدند که بیشتر شامل بریدن لنگر کشتی های دشمن به منظور رها شدن آنها به
روی آب ، سوراخ کردن کشتی دشمن و ساختن تدارکات دفاعی در بندرگاههای
خود و تخریب تدارکات دفاعی دشمن بوده است . نوشته های تاریخی نشان می
دهد که اسکندر مقدونی در لنگرگاه شهر تایر (Tayre)
(لبنان فعلی) که در سال 322 قبل از میلاد در محاصره او بود نه تنها
غواصانی را برای از بین بردن موانع دشمن به زیر آب فرستاد بلکه خودش
نیز برای نظارت بر پیشرفت کار آنها ، به زیر آب رفت . بعضی از غواصان
اولیه در اطراف بندرعباس کشتیرانی در سواحل مدیترانه شرقی نوعی خدمات
زیر آبی را ارئه دادند . این خدمات یک قرن قبل از میلاد در برخی از
نواحی ، آن چنان خوب سازمان داده شده بود که میزانی جهت دستمزد خدمات
زیر آب ، تعیین شد . برای تعیین نرخ این حقیقت در نظر گرفته شد که هر
چه عمق آب زیادتز شود ، خطر کار نیز زیاد می گردد . بدین ترتیب غواصان
می توانستند مثلاً در عمق 8 متری یک دوم شئی پیدا شده و در عمق 4 متری
یک سوم و در یک متری یک دهم آن را مطالبه کنند . فنون و تکنیک های
غواصان اولیه در بعضی از نقاط دنیا هنوز هم مورد استفاده قرار می گیرد
.
غواصان از همان کودکی آموزش می دیدند که چگونه زیر آب نفس خود را حبس
کنند و با این کار علاوه بر گنجایش شش ها ، نیرو و شهامتشان نیز به طور
استثنایی افزایش می یافت . این غواصان برای رفتن زیر آب ، شش های خود
را از هوا پر می کردند ، سپس برای سهولت غواصی سنگ مسطح یا وزن های به
خودر می بستند . استفاده از سنگ مسطح به این دلیل بود که غواص می
توانست با کمک این سنگ ، زیر آب باق بماند . مسیر معینی را به طرف یک
ناحیه مشخص در پیش گیرد . غواصان در حین پایین رفتن طنابی را به دور
کمر خود می بستند تا شخص حامی در سطح آب ، بتواند به کمک آن ، غواص را
با سنگ و محموله ای که همراه داشت به سطح آب بکشد . مدت غواصی آنان
معمولاً بین 1 تا 2 دقیقه بود . این مدت زمانی است که انسان می تواند
نفس خود را در سطح آب (خشکی) درون سینه نگه دارد . عمق متوسطی که
غواصان در آن غوص می کردند بین 2 تا 3 متر بود . این عمق استاندارد یا
حتی بیشتر از آن ، برای غواصانی که آموزش دیده بودند ، هیج گونه اشکالی
بوجود نمی آورد . هرچند باید دانست که تکرار این نوع غوص ها می توانست
اثرات بدی بر روی سیستم بدن غواص بگذارد ولی غوص های بسیاری با مدت
زمان بیشتری در تاریخ ثبت شده است .
پیشرفت های اولیه غواصی :
آشکارترین و ضروری ترین وسیله برای افزایش توانایی ماندن یک غواص در
زیر آب ، امکان ذخیره هوا است که نخستین کوشش ها در این مورد استفاده
از نی های توخالی و لوله هایی بود که سرشان از سطح آب بیرون می ماند و
شخصی که در زیر آب از این وسایل استفاده می کرد ، گرچه نمی توانست کار
مورد نظرش را به خوبی انجام دهد ولی مدت زیادی قادر به ماندن زیر آب
بود . این لوله های تنفسی به صورت جدی به عنوان تکنیکی در عملیات نظامی
و در مکان هایی که می خواستند پوشیده و پنهانی زیر آب به دشمن نزدیک
شوند ، مرود استفاده قرار می گرفت . مردانی که از این لوله ها استفاده
می کردند بیش از آنکه غواص باشند سربازانی بودند که از آب به عنوان یک
پوشش پنهان کننده برای ماموریت مخفیانه خود استفاده می کردند .
9 قرن قبل از میلاد مسیح یک کتیبه آشوری ، غواصی را نشان می دهد که از
پوست باد کرده حیوانی به عنوان مخزن هوا استفاده کرده است . به احتمال
بسیار این مردان ، شناگرانی بودند که از این پوستها برای شناور ماندن
استفاده می کرده اند .
چرا که غیر ممکن است به این وسیله بتوان مدت زیادی زیر آب باقی ماند .
در سال 1240 میلادی ((راجر بیکن)) به ابزارهایی اشاره کرده است که
انسان می توانست با کمک آنها ، در کف دریاها و یا در مسیر رودخانه ها
بدون آنکه خطری متوجه او باشد . قدم بزند . در قرون 16 و 17 میلادی
دستگاههایی معرفی شد که از پیشرفت موفقیت آمیزتر غواصی خبر می داد . به
هر حال مسلم نیست که این طرح ها در پیشرفت غواصی تاثیر اساسی داشته اند
یا خیر ؟ چرا که اگر برای مخترعان آن دوره اعتباری کاذب قایل باشیم ،
مانند این است که اختراع زیردریایی هسته ای ژول ورن را در آن زمان
معتبر بدانیم . در هر حال ژول ورن در آن زمان فقط دارای قوه تخیل و پیش
بینی اما فاقد تکنولوژی لازم بوده است .
در خلال سالهای 1500 تا 1800 میلادی تنها یک وسیله تکمیل شد و مورد
استفاده قرار گرفت که این وسیله را زنگ غواصی
Diving Bell
نامیدند که به غواصان اجازه می داد تا ساعتها زیر آب باقی بمانند . این
وسیله از لحاظ ظاهری مانند زنگی است که ته آن باز و به شکل یک محفظه
وسیع و قوی می باشد . زنگ غواصی دارای وزن زیاد بود و به حالت عمودی
داخل آب فرو می رفت و به قدر کافی هوا را برای غواصی که بتواند چندین
ساعت زیر آب بماند ، در خود نگهداری می کرد . اصول کار زنگ غواصی را می
توان به فرو بردن یک لیوان وارونه داخل آب تشبیه کرد .
مقدار هوای محدود درون زنگ ف انسان را به این فکر انداخت تا با ابداع
روش هایی گوناگون به تامین هوای مورد نیاز خود در آن عمق بپردازد .
سرانجام در سال 13650میلادی تلمبه های تغذیه از سطح ، ساخته شد و برای
اولین بار مورد استفاده قرار گرفت . این تلبمه ها کاملاً ابتدایی بود و
صرفاً به صورت دمنده ای ساده هوای سطح را به درون زنگ غواصی می دمید .
هر چه زمان باقی ماندن در عمق بیشتر می شد ، انسان نیز به بیماری های
ناشناخته مبتلا می گردید . سرانجام در سال 1667 میلادی ((رابرت بویل))
به این معما پی برد که حباب های نیتروژن مسبب اصلی بیماری های غواصی می
باشند . این اولین بار بود که بشر با بیماری فشار روبرو شد و به چاره
جویی در این زمینه پرداخت .
در سال 1776 میلادی ساخت نخستین زیر دریایی بشر به مرحله اجرا در آمد ،
این زیردریایی که چوبی و بدون محرک بود ، مانند سلولی زیر آب به منظور
حمله زیرآبی غواصان به مواضع دشمن استفاده می شد .
پیشرفتهای صنعتی هر روزه راه را برای انسان هموارتر می کرد و روز به
روز دامنه اکتشافات گسترده تر می گردید . دنیای شگفت انگیز زیر آب نیز
از این مقوله جدا نبود و بشر را به سوی کشف بیشتر ناشناخته ها وسوسه می
کرد .
سرانجام برای نخستین بار «چارلز آنتونی» و «جان دین» در سال 1826
میلادی کلاه خود غواصی را اختراع و استفاده کردند . این کلاه خود هوای
تنفسی غواص را به کمک شیلنگ و تلبمه از سطح آب تغذیه می کرد .
تلاش های «آگوستوس سیبل» نهایتاً در سال 1837 میلادی به ثمر نشست و
تلفیق کلاه خود غواصی با اولین لباس غواصی دریچه ای کوچک به دنیای بی
انتهای اقیانوس گشود . این لباس «واتر تایت» نام گرفت .
با دستیابی به تجهیزات بهتر و امکانات و سهولت بیشتر نیروی دریایی
بریتانیا ، در سال 1843 میلادی اولین مرکز آموزش غواصی را تاسیس کرد .
این مدرسه گامی بزرگ در راستای تحقیقات و اکتشافات زیرآبی و نیز توسعه
و گسترش غواصی در آن زمان به حساب می آمد . به صورتی که پس از گذشت
اندک زمانی از تاسیس آن «بنوت ریکویل» و «آگوستو دنیروز» نخستین مخزن
هوای زیر آبی را ابداع کردند . این مخزن بسیار ساده ، از تانکی فولادی
تشکیل شده بود . که هوای درون آن از سطح تامین می گردد . مجرای تنفسی
آن نیز فقط یک نوع دهنی بسیار ساده بود که به غواص اجازه می داد . تا
با مانور بیشتری بتواند دقایقی را زیر آب سپری کند . غواص می توانست پس
از پر شدن تانک ، شیلنگ اغذیه را از تانک جدا و به عملیات غواصی
بپردازد . در صورت تمام شدن هوا دوباره با اتصال شیلنگ به مخزن می
توانست تانک را پر کند .
در سال 1877 میلادی انسان برای نخستین بار ، تنفس اکسیژن در غواصی را
تجربه کرد اما پس از اولین دقایق استفاده ، به خطرات تنفس اکسیژن در
عمق پی برد و قبل از ناکامی ، برای همنیشه استفاده از اکسیژن خالص را
کنار گذاشت .
ثبت لحظات و نمایاندن آن به دیگران از دیرباز در تفکرات غواصان اولیه
نقش بسته بود . در سال 1893 میلادی «لوئیس بوتن» اولین دوربین عکاسی در
زیر آب را اختراع کرد و نخستین تصاویر زیرآبی را ارایه داد .
تحقیقات در زمینه بیماری های غواصی نیز افزایش یافت و انسان را به سوی
غواصی ایمن هدایت کرد و در سال 1908 میلادی تحقیقات تکمیلی در مورد
بیماری های غواصی ، منجر به اکتشاف راه درمان و علاج این نوع بیماری ها
گردید .
کمپانی دراگر آلمان با انقلابی عظیم در پالایش هوای تنفسی ، نخستین
سیستم های مدار بسته تنفسی را جهت استفاده در صنایع نظامی عرضه کرد .
این سیستم ها قابلیت تصفیه بازدم انسان ها برخوردار بودند . اما هنوز
قابلیت استفاده از آنها زیر آب مشخص نبود .
طی این زمان ، تجربیات بیشتر و تحقیقات گسترده تر حاکی از آن بود که
انسان فقط برای مدت محدودی می تواند فشاری بیشتر از سطح دریا ، دوام
آورد و سالم به سطح آب باز گردد . حقیقات در این زمینه منجر به اختراع
جدول های غواصی گردید در سال 1912 میلادی «جان اسکات هلدن» ، «آرتور
بایکوت» و «گیبون دامانت» این جدول ها را برای اولین بار در نیروی
دریایی آمریکا به مرحله آزمایش درآوردند .
کلاه خودها نیز همگام با پیشرفت علم غواصی مدرن تر گردید و با معرفی
مدل
MARK7
در سال 1917 میلادی به صورت پای ثابت در غواصی های نظامی و صنعتی درآمد
. این نوع کلاه خود ، خدمات وسیعی را در طول جنگ جهانی دوم ارایه داد .
برای نخستین بار «ولانگلی رنگین» و همکارانش در سال 1923 میلادی تصویر
رنگی و لحظات زیبای زیر آب ها را ثبت کردند .
در سال 1924 میلادی برای اولین بار واحد خنثی سازی مین های دریایی ارتش
آمریکا ، از گازهای مخلوط حین غواصی استفاده کردند . بدین ترتیب با
استفاده از گاز هلیوم اثرات سوء نیتروژن در بدن انسان را در حین غواصی
تقلیل دادند .
در سال 1925 میلادی «یس لی پری» یکی از اولین مدل های اسکوبا را به
صورت بسیار موفقیت آمیزی مورد آزمایش قرار داد . عطش اکتشاف ، «ویلیام
ببه» را با استفاده از یک محفظه فولادی به نام باتیسفر به عمق 435 متری
فرستاد این نهایت عمقی بود که انسان در سال 1930 میلادی به آن دست
یافته بود .
در همان سال ، ماسک های غواصی و اسنورکل ها نیز به بازار عرضه گردیدند
. این نخستین گام به سوی همگانی شدن غواصی بود . همچنین «لوئیس کارلو»
فین های غواصی را در آغازین روزهای 1933 میلادی روانه بازار کرد .
سپس «یس لی پری» رگلاتورهای دهنی را اختراع کرد و برای اولین بار آنرا
با استفاده از تانک هوا در زیر آب آزمود . در این زمان بود که برای
نخستین بار ، ارتباط بشر با سطح به منظور تامین هوای تنفسی ، قطع گردید
و غواصی هر چه بیشتر به شکل کنونی خود نزدیک شد .
«ویلیلم ببه» رکورد خود را شکست و در سال 1934 میلادی با کمک «اوتیس
بارتون» به عمق 924 متری رفت . این رکورد شکنی همچنان مدیون محفظه های
قدرتمند باتیسفر بود .
«لوئیس کارلو» ین های ابتدائی خود را به شکل فین های امروزی درآورد .
این بهترین حرکت به سوی رایج شدن اسنورکلینگ بین مردم در سال 1935
میلادی بود .
نخستین بار طی جنگ جهانی دوم ، نیروی دریایی ایتالیا از سیستم های مدار
بسته تنفسی به صورت بسیار گسترده برای قرار دادن مواد منفجره زیر کشتی
های جنگی و تجاری انگلستان استفاده کرد . ایتالیا با استفاده از این
سیستم ها به غواصی در سال 1941 میلادی رنگ و بوی تازه ای بخشید .
«ژاک کستو» و «امیلی گگنان» کارآمدترین رگلاتور را طراحی کردند و با
موفقیت در سال 1942 میلادی آزمودند . این رگلاتور ، هوای درون تانک را
با فشاری بسیار مناسب در اختیار غواص قرار می داد .
«ژاک کستو» و «امیلی گگنان» با اختراع آکوالانگ یا رگلاتورهای امروزی
نام را برای همیشه در تاریخچه غواصی ثبت نمودند .
رکورد غواصی با آکوالانگ در سال 1947 میلادی ثبت شد . این نخستین باری
بود که انسان ، آزادنه و بدون اینکه درون محفظه فولادی قرار گیرد ، به
عمق 94 متری دریای مدیترانه رسید .
اما این پایان راه باتیسفر نبود زیرا اوتیس بارتون در کالیفرنیا به عمق
1372 متری رسیده بود . این اتفاق مهم در سال 1948 میلادی ، اوج
اکتشافات بشر نام گرفت . در همین سال نخستین آکوالانگ ها وارد آمریکا
شدند و به سرعت بین دوستداران غواصی رایج گردیدند .
در سال 1950 «آگوستو پیکارد» و پسرش «ژاک» با ساخت محفظه ای کاملاً
جدید به نام «باتیس کیپ» تصمیم گرفتند رکورد باتیسفر را شکست دهند .
بانوی غواصی به نام «زیل پری» در کاتالینا (کالیفرنیا) و دستیابی وی به
عمق 64 متری در سال 13954 میلادی ، همچنین تهیه مجموعه تلویزیونی از وی
در سراسر آمریکا پخش شد . بسیاری از بانوان علاقمند به غواصی را روانه
دریاها و سواحل نمود .
منبع : مجله پیام دریا (مهندس محمد رسول
باقریان)
قدمت غواصی در ایران
گویند که ژرف‌روی و غواصی که در جنوب ایران آن را صیف و صیافی
می‌‌نامند به قرنها قبل از میلاد برمی گردد. در دوران خشایارشاه،
ایرانیان از غواصان برای بیرون کشیدن صندوقچه‌های طلا و
جواهرات کشتیهای غرق شده استفاده مینموده‌اند. آثار حاصل از حفاریهای
باستانشناسی نشان می‌دهد که قرنها قبل از میلاد ساحل‌نشینان دریای پارس
از این فن برای تحصیل مروارید استفاده مینموده‌اند. دکتر تاکر ایوات در
کتاب کینگدوم اف سی شل بدین طریق اشاره نموده است و ایرانیان را در
زمره پیشگامان پایه گذاری صید و پرورش مروارید قلمداد نموده است. در
سندی دیگر، آپولونیوس فیلسوف یونانی ساکن رودز اشاره دارد که غواصان
دریای پارس در حالی که ظرف کوچکی حاوی گیاهی خوشبو و تهییج کننده در
دست داشتند به سمت صدف رفته و باعث می‌شدند تا صدف لب از لب بگشاید،
سپس شاخه‌ای میان تهی را به میان آن فرو برده و مایه موجود را به بیرون
میکشیدند و آن را به سطح آب آورده و در ظروفی آهنین قرار میدادند،
البته آنان هیچگاه موفق به پرورش مرواریدهایی اینچنینی نشدند اما
شیوه‌ای را بدین طریق بنیان نهادند. اما در اشارت به ابزار غواصی آن
دوران پر واضح است که در آن دوران به اتکای هوای محبوس شده در
ششهای خود به عمق فرو رفته و باز می‌آمدند، روشی که
هم اکنون نیز در پاره‌ای از جزایر دریای پارس چون لاوان و کیش و قشم
کماکان پا بر جاست.
ورزش
غواصی
اینک ورزش غواصی به صورتی همگانی درآمده و به شکل گسترده‌ای در بسیاری
از کشورهای جهان فعالیتی مفید، مفرح، لذت‌بخش و نیز منبع
درآمد در صنعت اکوتوریسم شده است.
دوستداران این ورزش می‌توانند با گذراندن دوره‌های
آموزشی غواصی در مدتی کوتاه موفق به دریافت گواهینامه بین المللی غواصی
از انجمن مربیان حرفه‌ای غواصی شوند.
ابتداي صفحه
تجهيزات غواصي
ماسك
برای داشتن وضوح و قابلیت دید بیشتر در زیر آب باید از ماسک استفاده
کرد. با پوشیدن ماسک، یک فضای هوایی ما بین چشمان غواص و آب ایجاد
می‌شود. بنابراین می‌توان بر اشیا به طور کاملاً مناسبی فکوس (تمرکز)
کرد و آنهارا به وضوح دید یک ماسک عبارت است از عدسیها که
از یک شیشهٔ ایمنی، سبک و فشرده ساخته شده‌است. دامنه که از سیلیکون
(شفاف یا سیاه) یا پلاستیک است این وسیله باید به طور کاملاً مناسبی از
صورت محافظت کند به این منظور که از ورود آب به درون ماسک جلوگیری
می‌کند. این وسیله معمولاً باید فضای راحتی برای بینی داشته باشد و
برجستگیهای انعطاف پذیری برای جبران شکل و حالت بینی داشته باشد. صفحه
صورت که از مادهٔ جامدی که هم عدسی را نگه می‌دارد و هم بخشی از نوار
دور سر را، ساخته شده که می‌تواند تنظیم شود. نوار لاستیکی دور سر از
جنس بدنه‌است که با قابلیت تنظیم شدن به شما اجازه می‌دهد فشار را
تنظیم کنید و بنابراین محل ماسک روی صورت را تصحیح کنید . برای انتخاب
ماسک، ماسکی که مناسب صورت ما باشد باید آن را در مکان صحیح روی
صورتتان بدون استفاده از نوار دور سر بگذاریم، در حین تنفس سبک با
بینی، مکش ایجاد شده سبب می‌شود که ماسک به خوبی به صورت
بچسبد. ماسکهای مختلف مطابق فعالیتهای مختلف به کار برده می‌شوند.
أنهایی که حجم کوچک‌تری دارند معمولاً برای اسنورکلینگ استفاده می‌شوند
زیرا که آنها مقدار کمی از هوا را در مانور موازنه نیاز دارند. در
اسکوبا برای موازنه حجم ارتباطی ندارد بنابراین می‌توان از یک ماسک با
یک زاویه دید وسیع و بزرگ استفاده کرد .اینکه از سیلیکون استفاده شود
یا از لاستیک به اندازه‌ای که خود فعالیت اجرای کاراهمیت دارد، مهم
نیست اما لاستیک چون در معرض نور خورشید و شوری آب قرار می‌گیرد دوام
طولانی ندارد .موادی که توسط کارخانه‌ها برای مهرزدن بر روی اجزای
ماسکها استفاده می‌شود به صورت لایهٔ نازکی از چربی برروی عینک باقی
می‌ماند ،ـ که تاری چشم را بالا می‌برد. توصیه می‌شود شیشه‌های
ماسک نو را با خمیر دندان پاک کنید. بعد از استفاده از ماسک باید أن
رابا آب شیرین شستشو داد
.
Snorkel
اسنورکل
این وسیله به شما اجازه می‌دهد که در سطح آب و در حالی که سرتان زیر آب
است به سمت کف دریا نگاه میکنید تنفس کنید. اسنورکل از دو قسمت تشکیل
شده‌است. بخش دهانی و لوله. بخش دهانی از یک ماده نرم ساخته شده‌است
و شکل آن کاملاً قالب اندازهٔ دهان می‌باشد بنابراین می‌تواند به راحتی
طوری قرار بگیرد که از ورود هر گونه آب به داخل جلوگیری کند. لوله از
مادهٔ سخت یا نیمه سخت ساخته شده و بدون شکستگی خم می‌شود. داخل لوله
باید یک خمیدگی کوچک داشته باشد که از جمع شدن آب در آن جلوگیری کند و
جریان هوارا به طور پیوسته حفظ کند. به منظور پیدا کردن غواص توصیه
می‌شود قسمت انتهایی لوله را که از آب بیرون آمده‌است را رنگ بزنید.
اسنورکل دارای کلیپ کوچکی است، که به وسیله آن می‌توان بند ماسک را نگه
داشت و باید مراقب بود که در جای درست بسته شودسمت چپ ماسک بعضی از
مدلها یک سوپاپ برای خالی کردن آب در انتهای لوله دارند.
کمربند وزنه
به منظور دست یابی به شناوری خنثی از وزنه‌های سربی که بسیار لازم و
ضروری هستند استفاده میکنیم این مقصود با پوشیدن وزنه‌هایی که در
کمربند وزنه کار گذاشته شده‌اند به دست می‌آید. کمربند همچنین باید یک
سگک که آن را سریع آزاد می‌کند داشته باشد. وزنه‌های مخصوص برای حمل به
ضخامت لباس (وت سوت) تجهیزات نوع آب (آب شیرین، آب دریا) و نوع غواصی
بستگی دارد.
فین ها
یکی از بخش‌های مفید و کاربردی تجهیزات فینها هستند ؛ که به غواص کمک
می‌کنند در زیر آب راحت تر و سریعتر حرکت کند. فینهائی که در دسترسند
از نظر درازا، سایزو مدل متنوع هستند از انواع فینها می‌توان فینهای
کفشی و یا فینهای بندی را نام برد. فینهای انتخاب شده کارشان را مطابق
با طبیعت انجام می‌دهند فینهای کفشی برای سواحل شنی که خطر جراحت پاها
بر اثر صخره هاکمتر است بیشتر استفاده می‌شود. همچنین فینهای بندی که
شما می‌توانید به همراهشان چکمه بپوشید بیشتر برای آبهای سرد و نیز
جلوگیری از صدمه دیدن پاها بر اثر صخره‌ها کار آئی بسیاری دارند.
برای اسنوکرلینگ فینهایی که تیغه دراز تر و باریکتری دارند قابل
استفاده هستند. با در نظر گرفتن این موضوع که برای غواصی اسکوبا با
فینهایی با درازای متوسط و پهن تر بسیار مناسبترند. کاوشهای فنی در
سالهای اخیر تیغه‌هایی را بوجود آورده‌است که می‌تواند حرکت در میان آب
را آسانتر سازد همچنین خیلی مهم است که به خاطر داشته باشید که یک فین
نباید خیلی تنگ باشد تا از مشکلات گردش خون که می‌تواند سبب گرفتگی
عضلات شود جلوگیری می‌کند.
وت سوت و درای سوت لباس غواصی
سوتها لباسهای محافظی هستند که در به حداقل رساندن اثر حرارتی که بدن
در معرض آن قرار گرفته‌است کمک می‌کنند علت آن قابلیت هدایت بیشتر آب
در حرارت بالا است (حدود ۲۰ بار بیشتر از هوا) به منظور فراهم کردن
پوشش حرارتی لازم سوت باید از عبور آب به درون خود تا سر حد امکان
جلوگیری کنند. وت سوتها عموماً از نیوپرن با ضخامتهای گوناگون ساخته
می‌شوند. همچنین سوتها از جراحات سطحی بدن جلوگیری می‌نمایند.
تانک هوا
هوای تنفسی مهم‌ترین بخش برای فعالیتهای زیرآبی است، این هوا در
غواصی
تفریحی توسط سیلندر یا تانک هوا تامین می‌گردد. تانکها از آلمینیوم یا
فولاد ساخته می‌شوند و هوای درون آن به وسیله یک شیر به خارج راه
میابد. معمولاً سیلندرها در فشار ۲۲۰ اتمسفر پر می‌شود. در شانهٔ
سیلندر همه مشخصات سیلندر حک شده‌است از جمله تاریخ ساخت، تاریخ
بازدید، نوع، اسم سازنده،حداکثرفشار و شماره سریال سیلندرها در مراکز
مجاز آزمایش می‌شوند با یک تاریخ انقضابر طبق قوانین کشورهای مختلفی که
سیلندرها در آن مورد استفاده قرار می‌گیرند. آزمایش عبارت است از کنترل
کردن درون و بیرون سیلندر برای زنگ زدگی و آزمایش مقاومت فشار که به
کار بردن فشار بالاتر از ٪۵۰ استفادهٔ معمول می‌باشد. درانگلستان ۵ سال
بعد از تاریخ تولید و پس از آن هر دو سال انجام می‌شود تاریخ أزمایش
معمولاً زیر تاریخ تولیدحک می‌شود، سیلندر، اگر از فولاد ساخته شده
باشد با تقویت کنندهٔ پلاستیکی که آن را عمود نگه می‌دارد مجهز شده‌است
اگر آلومینیومی باشد کف آن قبلا مسطح شده‌است. قبل از استفاده از
سیلندر از سالم بوده واشر اورینگ آن مطمئن شوید. تانکها در ظرفیتهای
مختلف ۸- ۱۰ – ۱۲ – ۱۵ و دوقلو عرضه می‌شوند. جهت ایمنی بیشتر سیلندرها
را هرگز ایستاده رها نکنید.
رگلاتور تنظیم کننده فشار هوای تنفسی
رگلاتور وسیله ایست که غواص را قادر می‌سازدتا در زیر آب تنفس کند این
بخش از تجهیزات اجازه می‌دهد که هوا با فشار مناسب به غواص رسانده شود
رگلاتورها دارای دکمه‌ای فشاری در جلو می‌باشند که جهت بیرون راندن آب
از درون آن استفاده می‌شود.
گژ فشار سنج هوا
HPفشار
سنج به وسیله یک شيلنگ با فشار زیاد به مرحلهٔ اول رگلاتور متصل می‌شود
و میزان فشار در سیلندر را نشان می‌دهد، به طوری که در طول مدت غواصی
می‌توانید پیوسته میزان هوا را بخوانید همچنین این قسمت به همراه
عمق سنج و یا قطب نما نیز عرضه می‌گردد.
گژ عمق سنج
عمق سنج وسیله‌ای است که در طول مدت غواصی عمق را اندازه می‌گیرد . را
این وسیله باید همیشه یک عقربه داشته باشد که حداکثر عمق رسیده شده در
طول مدت غواصی را نشان می‌دهد. عمق سنجهای دیجیتالی که در
دسترسند علاوه بر عملکرد معمولی (عادی) نشان دادن عمق و حداکثر عمق
همچنین می‌تواند دما و سرعت صعود بالاتر از ۱۸ متر بردقیقه را نشان دهد
.همچنین می‌تواند فاصله تا سطح را برأورد کند و اطلاعات غواصی قبلی را
در حافظه اش نگه دارد.
وسیله کنترل شناوری
BCD
این وسیله همانند لاک لاک پشت و یا بدنه زیردریائی عمل کرده و به وسیله
حجم هوای درون آن به هنگام غواصی شما را شناور می‌سازد. همچنین این
وسیله تجهیزات شما نظیر تانک را به روی خود حمل می‌نماید. شما به‌وسیله
باد کردن این وسیله می‌توانید به اندازه مورد نیاز از عمق خود بکاهید و
یا با خالی کردن هوای درون آن عمق بگیرید. بی.سی.دی دارای سوپاپهائیست
که توسط آنها شما می‌توانید هوای اضافی را تخلیه نمائید. همچنین
بی.سی.دی به وسیله شلنگ رابط هوای کم فشار به رگلاتور مرتبط می‌گردد که
توسط آن و یا بصورت دهانی باد می‌شود توجه داشته باشید که کلیه تجهیزات
خود را پس از هر بار استفاده، با آب شیرین بشوئید.
ساعت
ساعت باید ضد فشار و ضد آب باشد، می‌تواند دیجیتالی یا آنالوگ باشد. یک
پیچ بیرونی که خلاف جهت عقربه‌های ساعت می‌گردد و به طور خود کار قفل
می‌شود وجود دارد که برای ثبت کردن زمان سپری شده ضروری است.
چاقو
این وسیله یکی از کارآمدترین اسباب در هنگام غواصی است چون این وسیله
موارد استفاده متعددی دارد ودر مواقع بحرانی نیز کاربرد مفیدی خواهد
داشت، برای مثال اگر در یک تور گرفتارشوید . این وسیله همچنین می‌تواند
برای علامت دادن با ضربه زدن تیغه روی تانک بکار برده شود. چاقوها
معمولاً روی بخش داخلی ساق پا یا روی بخش فوقانی بازو گذاشته شوند.
چاقوها باید تنها در مواردی که واقعا احتیاج است مورد استفاده قرار
گیرند و بعد از استفاده باید با آب شیرین شسته شده، خشک شود و با روغن
زنگ زدائی گردد.
راهنمای شناور نشانه دار
یکی از مهم‌ترین لوازم ایمنی راهنمای شناور است که موقعیت غواص را در
زیر آب نشان می‌دهد و از عبور احتمالی قایقها از بالای سر غواص که با
خطرات تصادم همراه است جلوگیری می‌نماید در قانون بعضی از کشورها، پرچم
نیز لازم و ضروری است. این پرچم یک تعریف بین المللی دارد: «من یک غواص
در آب دارم»
چراغ قوه غواصی
چراغ قوه می‌تواند تغییر رنگهایی که به وسیله عمق آب نتیجه می‌شود را
جبران کند (عوض کند). چند نوع مختلف چراغ قوه وجود دارد از کوچک‌ترین
که حداقل فضا را اشغال می‌کند و داخل جیب
BCD
قرارمی گیرد. تا آنهایی که بزرگ‌تر و خیلی قوی تر هستند. در غواصی
اسکوبا چراغ قوه‌های بزرگ‌تر و خیلی قوی تری که زمان طولانی تری دوام
می‌آورند مورد استفاده قرار می‌گیرند. بعضی از مدلها می‌توانند با
باطریهای قابل شارژی که خیلی مفیدند مجهز شوند.
قطب نما
این وسیله بسیار ضروری و مفید به شما این امکان را می‌دهد که به هنگام
غواصی جهت نمائی کنید. شما با جهت یابی دقیق می‌توانید از هدر رفتن و
مصرف بیش از حد هوا جلوگیری کنید و همچنین می‌توانید به هنگام بازگشت
بهترین و کوتاه‌ترین مسیر را انتخاب نمائید.
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
ابتداي صفحه
ا
بازگشت ا
صفحه اول
ا
